ΤΕΛΕΙΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ / ΛΕΟΝΑΡΔΟ ΠΑΔΟΥΡΑ

Από το επίμετρο του συγγραφέα:

Στην Αβάνα, στις αρχές του 1989, μιας σημαδιακής χρονιάς, ένα επίμονο τηλεφώνημα ξυπνάει τον μεθυσμένο Μάριο Κόντε, έναν σκεπτικιστή και απογοητευμένο υπολοχαγό της αστυνομίας. Ο Γέρος, ο διοικητής του στα Κεντρικά, του αναθέτει μια μυστηριώδη και επείγουσα υπόθεση: ο Ραφαέλ Μορίν, διευθυντής μιας κρατικής επιχείρησης με βαθμό υφυπουργού, αγνοείται. Τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στην Κούβα… Πλην όμως, η κατάσταση περιπλέκεται όταν ο Κόντε διαπιστώνει ότι ο εξαφανισμένος είναι παλιός γνωστός του, συγκεκριμένα συμμαθητής του, ένας τύπος που ανέκαθεν υπάκουε στους καθιερωμένους κανόνες και ξεχώριζε με την αυτοπειθαρχία και την ευφυΐα του. Ο Κόντε δεν θα αργήσει να βυθιστεί σε μια αναζήτηση, καθώς σταδιακά ανακαλύπτει σκιές στο φαινομενικά τέλειο παρελθόν πάνω στο οποίο είχε στηρίξει τη λαμπρή του καριέρα το συγκεκριμένο στέλεχος, ενώ ταυτόχρονα έρχεται και ο ίδιος αντιμέτωπος με οδυνηρές αναμνήσεις και πληγές που νόμιζε πως είχαν κλείσει για πάντα. Αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον Μάριο Κόντε, από δω ξεκίνησαν όλα, η συνύπαρξη του Λεονάρδο Παδούρα με έναν πολύπλευρο, αντιφατικό, συναρπαστικό ήρωα που μοιάζει και δεν μοιάζει στον λογοτεχνικό του δημιουργό. Νομίζω πως ακριβώς πάνω στην προσπάθειά μου να επιλύσω αυτό το ουσιώδες δίλημμα όσον αφορά τη σχέση μου με τον χαρακτήρα ήταν που ο Μάριο Κόντε πήρε την πρώτη του ανάσα ως ζωντανό πλάσμα: θα τον δημιουργούσα σαν ένα είδος αντιαστυνομικού, ένα είδος λογοτεχνικού αστυνομικού, αληθοφανούς μόνο εντός των ορίων της μυθοπλαστικής αφήγησης, αδιανόητου όμως στην «πραγματική» αστυνομική πραγματικότητα της Κούβας (ή και σε οποιονδήποτε θεσμό με σιδερένια πειθαρχία). Ήταν ένα παιχνίδι που μου το επέτρεπε το γεγονός ότι έγραφα μυθοπλασία και αποφάσισα να το εκμεταλλευτώ. Επιπλέον, θα ανήκε σε ένα φανταστικό αστυνομικό σώμα της Κούβας και σε μια μονάδα εγκληματολογικών ερευνών δημιουργημένη ειδικά γι’ αυτόν […]. Έτσι, με μεγαλύτερο ή μικρότερο βάρος στην αστυνομική πλευρά του μυθιστορήματος, αλλά πάντα με όλο και περισσότερες επιδιώξεις για μυθιστόρημα κοινωνικό και στοχαστικό, οι ιστορίες του Μάριο Κόντε μού χρησιμεύουν και θα μου χρησιμεύουν στο μέλλον για να προσπαθώ να σκιαγραφήσω ένα χρονικό της ζωής στη σύγχρονη Κούβα, στην εξέλιξη και στις οπισθοδρομήσεις της, πάντα από τη δική μου οπτική γωνία – που δεν είναι η μοναδική, ούτε η πιο ορθή, εκφράζει όμως μια δική μου οπτική για μια πραγματικότητα την οποία ζω κάθε μέρα.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Λεονάρδο Παδούρα, πεζογράφος και δοκιμιογράφος, θεωρείται σήμερα ο σημαντικότερος συγγραφέας της Κούβας και συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων στη Λατινική Αμερική. Γεννήθηκε στην Αβάνα το 1955 και εξακολουθεί να ζει μόνιμα στην ίδια πόλη. Σπούδασε ισπανική φιλολογία και λογοτεχνία. Στη συνέχεια εργάστηκε ως σεναριογράφος, δημοσιογράφος και κριτικός. Έγινε ευρύτερα γνωστός με την αστυνομική τετραλογία του «Οι τέσσερις εποχές» (Τέλειο παρελθόν, Άνεμοι της Σαρακοστής, Μάσκες, Φθινοπωρινό τοπίο) όπου πρωταγωνιστεί ο αστυνομικός Μάριο Κόντε. Στην πορεία δημιούργησε μια ολόκληρη σειρά βιβλίων, με τον ίδιο κεντρικό ήρωα, η οποία σημειώνει τεράστια επιτυχία διεθνώς και αριθμεί μέχρι σήμερα εννέα τίτλους. Έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και έχει τιμηθεί πολλές φορές για το έργο του τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό. Μεταξύ άλλων, το 2012 απέσπασε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Κούβας ενώ το 2015 του απονεμήθηκε το λογοτεχνικό βραβείο «Πριγκίπισσα των Αστουριών», μια εξαιρετική διάκριση η οποία ξεπερνά τα όρια του ισπανόφωνου κόσμου. Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τα περισσότερα μυθιστορήματά του: Αντιός, Χέμινγουεϊ (2007), Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη (2009), Μάσκες (2010), Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά (2011), Αιρετικοί (2015), Η διαφάνεια του χρόνου (2018), Σαν σκόνη στον άνεμο (2022), όλα μεταφρασμένα στα ελληνικά από τον Κώστα Αθανασίου.