Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΑ – ΤΟΜΟΣ Β: 1974 – 2016

Ο Αλέξης Παπαχελάς επιστρέφει µε τον δεύτερο τόµο της συγκλονιστικής αφήγησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όπως προέκυψε από τις συναντήσεις τους που πραγµατοποιήθηκαν µε ρητή συµφωνία το περιεχόµενό τους να δηµοσιοποιηθεί µετά την αποχώρηση του Έλληνα ηγέτη από τη ζωή.
Με τα δικά του λόγια, ο κορυφαίος πολιτικός άνδρας αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται για πρώτη φορά εκ βαθέων, αιφνιδιάζοντας συχνά τον αναγνώστη καθώς φωτίζει µε θάρρος –αλλά και αυτοκριτική διάθεση– αµφιλεγόµενες όψεις της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας του τόπου.
Η πορεία στην έρηµο και οι δύσκολες σχέσεις του µε τον Κωνσταντίνο Καραµανλή τα πρώτα χρόνια µετά την Αποκατάσταση της Δηµοκρατίας. Τα µυστικά της πολιτικής επιβίωσης και η ολική επαναφορά στην πολιτική σκηνή. Η ένταξη στη Νέα Δηµοκρατία το 1978 και η πρωτοφανής πορεία προς την κατάκτηση της ηγεσίας της το 1984. Οι µεγάλες συγκρούσεις µε τον Ανδρέα Παπανδρέου που σφράγισαν την δεκαετία του ’80. Το Σκάνδαλο Κοσκωτά και η πολιτική θύελλα που οδήγησε στο Ειδικό Δικαστήριο. Η στοχοποίηση της ΝΔ από την τροµοκρατία και η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Οι συγκρούσεις στην κυβέρνηση την περίοδο 1990-1993 για την προώθηση των µεταρρυθµίσεων. Το άγνωστο παρασκήνιο για το Σκοπιανό. Το χρονικό της πτώσης και ο πραγµατικός ρόλος της «διαπλοκής». Οι συµβουλές και η παρακαταθήκη του για τις επόµενες γενιές.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης καταθέτει τη δική του µαρτυρία για µια ολόκληρη εποχή, την οποία επηρέασε και διαµόρφωσε όσο ελάχιστοι άλλοι.

Οι συντελεστές:

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1918-2017) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1918 στα Χανιά της Κρήτης. Προερχόμενος από οικογένεια Κρητών με μεγάλη παράδοση στην πολιτική, ήταν ανιψιός του Ελευθερίου Βενιζέλου. Σπούδασε νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έλαβε μέρος στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός στη Μακεδονία και στην Αντίσταση ως ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης. Για τη δράση του φυλακίστηκε και καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο. Κατά τη δεύτερη φυλάκιση, σώθηκε με ανταλλαγή του με Γερμανούς αιχμαλώτους. Μετά την Κατοχή εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Εξακολούθησε να πολιτεύεται με το Κόμμα των Φιλελευθέρων ή με τα Κόμματα του Κέντρου έως το πραξικόπημα του 1967. Υπηρέτησε ως υφυπουργός Οικονομικών το 1951 στην κυβέρνηση Πλαστήρα. Αργότερα ανέλαβε και τα υπουργεία Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ενώσεως Κέντρου λαμβάνοντας μέρος στον επονομαζόμενο Ανένδοτο Αγώνα των ετών 1961-63, κατά της Κυβέρνησης του 1961 του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που οδήγησε την κεντρώα παράταξη στην εξουσία. Υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις της Ενώσεως Κέντρου το 1963 και 1964. Τον Ιούλιο του 1965 διαφωνώντας με τον Γεώργιο Παπανδρέου, αποχώρησε μαζί με άλλα στελέχη από την Ένωση Κέντρου (οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν από την παράταξή τους ως Αποστάτες) και έλαβε μέρος στις κυβερνήσεις των Αθανασιάδη-Νόβα, Τσιριμώκου και Στεφανόπουλου ως υπουργός Συντονισμού. Το βράδυ του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου του 1967 συνελήφθη. Τον Αύγουστο διέφυγε κρυφά με τελικό προορισμό το Παρίσι, όπου παρέμεινε εξόριστος για τα επόμενα έξι χρόνια. Συνεργάστηκε στενά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και με την άρση του στρατιωτικού νόμου το 1973 επέστρεψε στην Ελλάδα. Φυλακίστηκε ξανά από το καθεστώς Ιωαννίδη στις φυλακές Χανίων. Αποφυλακίστηκε με τη μεταπολίτευση και την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα. Το 1977 εκλέχθηκε βουλευτής, επικεφαλής του μικρού κεντρώου κόμματος των Νεοφιλελεύθερων. Το 1978 προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία, και ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού. Το 1980 διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών επί κυβέρνησης Ράλλη έως τις εκλογές του 1981. Εν συνεχεία διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ μέχρι το 1984, οπότε εκλέχθηκε πρόεδρος του κόμματος. Στις Εκλογές του Ιουνίου του 1989 η Νέα Δημοκρατία εκλέχθηκε πρώτο κόμμα με 44,2% χωρίς να συγκεντρώσει αυτοδυναμία. Διαπραγματεύσεις με τον Συνασπισμό οδηγούν στην κυβέρνηση Τζαννετάκη. Το Νοέμβριο του 1989 η έλλειψη αυτοδυναμίας οδήγησε στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Ορκίστηκε πρωθυπουργός το 1990 μετά τη νίκη της ΝΔ στις εκλογές με ποσοστό 46,88%. Μετά τις πρόωρες εκλογές του Οκτωβρίου 1993 και την ήττα της Νέας Δημοκρατίας παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος. Στις 3 Νοεμβρίου του 1993 του απονεμήθηκε ο τίτλος του επίτιμου προέδρου της ΝΔ. Μετά από τις εκλογές του 2004 έπαψε να θέτει υποψηφιότητα ως βουλευτής. Τον Νοέμβριο του 1998 ίδρυσε τη μη κερδοσκοπική εταιρεία “Ιστορικό Αρχείο Κωνσταντίνου Μητσοτάκη”, η οποία μετεξελίχθηκε στο Ίδρυμα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το οποίο συστάθηκε με προεδρικό διάταγμα τον Απρίλιο του 2001. Το 2000 δώρισε τη συλλογή του με αρχαιολογικά ευρήματα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων, η οποία φιλοξενείται έκτοτε σε ειδική αίθουσα που φέρει το όνομά του. Τον Οκτώβριο του 2005 ιδρύθηκε προς τιμήν του η Έδρα Ελληνικών Σπουδών “Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης” στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Στάνφορντ στις ΗΠΑ, μετά από δωρεά οικογένειας ομογενών. Απέκτησε τέσσερα παιδιά με τη σύζυγό του από το 1953, Μαρίκα Γιαννούκου-Μητσοτάκη (1930-2012), τα εξής: Κυριάκο Μητσοτάκη (πρόεδρο της ΝΔ μετά τις εσωκομματικές εκλογές του Ιανουαρίου 2016), Ντόρα Μπακογιάννη, Αλεξάνδρα Μητσοτάκη και Αικατερίνη Μητσοτάκη. Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Μαΐου 2017, σε ηλικία 98 ετών.

Ο Αλέξης Παπαχελάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Σπούδασε Οικονομικά και Ιστορία στο Bard College και, κατόπιν, πήρε Masters από το Columbia University. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφία το 1983 ως ανταποκριτής της εφημερίδας Αυγή στη Νέα Υόρκη. Εν συνεχεία εργάστηκε ως ανταποκριτής της Καθημερινής και του Mega Channel στην Ουάσιγκτον.

Το 1999 επέστρεψε στην Ελλάδα. Ήταν βασικός παρουσιαστής της εκπομπής Μαύρο Κουτί, και, εν συνεχεία, των Φακέλων.

Από το 2007 είναι διευθυντής της Καθημερινής.